Meer dan acht procent van de kinderen in Vlaanderen wordt geboren in armoede. Dat is een verdubbeling op twaalf jaar tijd. Armoedebestrijding is lange tijd beperkt gebleven tot een financieel vraagstuk. Sinds de jaren tachtig hebben we de mond vol van ‘geïntegreerd’ en ‘inclusief’ beleid. Armoede moet aangepakt worden in alle sectoren: huisvesting, werkgelegenheid, onderwijs, gezondheid, kinderopvang. Meer recent komen ook cultuur, jeugd en sport in beeld. We nemen heel wat maatregelen, maar echte successen zijn er niet. Sociaal werkers lijken zichzelf steeds meer terug te trekken op de tweede lijn. Sociaal beleid lijkt steeds meer een ‘projectenbeleid’. Het onderzoek ‘kinderen in armoede en vrije tijd’ bracht de beleving in beeld van ‘sociale werkers’ allerhande: welzijnswerkwerkers, opbouwwerkers, jeugdwerkers, mensen uit de sportwereld en cultuurcoördinatoren. Hoe staan ze tegenover kinderarmoede, wat denken ze op dat vlak te kunnen doen vanuit de vrije tijd, hoe voelen ze zich bij het gevoerde beleid en welke rol spelen ze daar zelf in? Daarnaast werd ook gepolst naar de beleving van kinderen en jongeren zelf. In een synthese werd stilgestaan bij de diverse maatregelen die genomen worden, de vraag welke effecten die hebben op individueel en maatschappelijk niveau en wat we daaruit kunnen leren.
SPREKERS
Filip Cousée is tewerkgesteld aan de Vakgroep Sociale Agogiek (UGent)
